Gökyüzündeki kuşlar

Güzel bir hava, yemyeşil doğa ve huzur. Yemyeşil çimenlerin üzerine yavaşça kendini bıraktı. Betonarme binaların içerisinde bulamadığı huzuru ancak bu parkın içerisinde bulabiliyordu. Üzerinde bisiklet yakalı, kısa kollu, siyah tişört; altında ise lacivert kot pantolonu ile gökyüzünde ahenkle uçan sığırcıkları izliyor, bir yandan da ağaçların içerisinde birbirleriyle oynayan sincaplara gözü takılıyordu. Jaden zor biriydi. Gökyüzünü izleyen bu mavi gözler her zaman böyle gülmüyordu. Gülmek ne kelime, hayatının çoğu zamanı mutsuz gözüküyor, okulda bile ‘donuk surat’ lakabını alabilecek düzeyde kendini belli ediyordu. Aslında onun bu durumu ailesinin bir şeyleri ona dikte etmesi, hoşlanmadığı şeyleri ondan habersiz yapması ve hayatının bugününe kadar olan zamanına dek onların planladığı, hayata geçirilen bir projeymiş gibi davranılması canına tak etmişti. Dilediği gibi yaşayamıyor, dilediği gibi huzuru bulamıyordu. Gözleri parkın diğer kısmında oyunlar oynayan, eğlenen küçük çocuklara çevrildiğinde iç geçirmekten başka bir şey yapamıyordu. Böyle bir çocukluk yaşayamamıştı, az ötede banklara oturup, ellerini ortada birleştirmiş çift gibi de bir hayatı hiçbir zaman olmamıştı. Hoşlanmış, sevmiş, ama ailesi ne der diye düşünmekten ve baskıdan hiçbir zaman kurtulamamıştı. Hiçbir zaman silik bir tip değildi, aksine ondan çoğu kimseler çekinirdi. Ani duygu değişimleri, farklı hareketler, beklenmedik şeyler yapabilirdi. Belki bunlar onun bir hastalığın gölgesinde olduğunu söyleyebilirdi, ama iş göründüğü gibi değildi.

Saat başı gelmiş olacak ki saat kulesi çalmaya başlamıştı. Her saat, gece yarısı bile çalmaya devam ederdi. Uzandığı yerden doğruldu, ensesine doğru uzanıp saçlarına karışan çimen parçalarını temizledi. Doğrulup ayağa kalkarak birkaç metre ötedeki meşe ağacının gölgesinde kalmış çift kişilik banka oturdu. Gözleri yine göğe kaymıştı, çocukluktan bu yana oynadığı oyunu oynamaya başladı. Gökyüzünde acaba kaç adet farklı türde kuş uçuyor? “Bir, iki, üç…” Ellerini birbirine vurarak: “Hayır hayır bu sekiz değil, onu zaten saydım.” kendi kendine kızıyor ve oyunu oynamaya devam ediyordu. Rekoru on birdi, bakalım bu sefer ötesine geçebilecek miydi?

Angel’ı ikna etme çabaları sonuç vermemişti. Havalar ısındığından beri onu birlikte merkezde dolaşıp, parkta vakit geçirmeye ikna etmeye çalışıyordu ama ne zaman konusu açılsa nasıl oluyorsa konuşma alışverişe geliyordu. Sonunda onunla dışarı çıkmayı başardığında tahmin edilebileceği gibi Angel kendini küçük butiklerde kaybetmişti, en son bir cadının kendi yaptığı; mutlu olunca renk değiştiren ya da birden üzerinde beliren ve kolayca gerçeğiyle karıştırılabilecek büyülü kelebeklerin gökyüzüne doğru uçmaya başladığı elbiselerin arasında kaybolmuştu. Bir saat sonra en azından yanından ayrılmayı kabul ettirip kendini parka attı Arwen. Büyülü olanlardansa gerçek kelebekleri izlemeyi tercih ederdi. Genelde gündüzleri ormanın sınırlarında dolaşıp hayvanları izlemeyi çok seviyordu  zaten.

Bir süre parkın taş patikasında ilerleyip insanları izledikten sonra dayanamadı ve sandaletlerini eline alıp çimlerde yürümeye başladı. Dalgın bir şekilde, her zaman olduğu gibiydi doğrusu, ağaçların tepelerine konan kuşlara ve gökyüzüne bakarak ağır ağır yürüdü. Ta ki gözünün ucuyla önündeki bir engeli çok geç farkedip neredeyse düştüğü ana kadar. “Üzgünüm! Özür dilerim! Ben şeylere bakıyordum da, görmedim sizi-“ Az daha üzerine basacağı kişiye bakınca bir yabancı olmadığını farketti. İsmini hatırlayamıyordu ama Paramount’da üst sınıf olduğunu ve insanların, Arwen’in de, ondan çekindiğini çok iyi biliyordu. Bu farkındalıkla daha çok utanarak başkaları da görmüş mü diye etrafına bakındı. Çoğu kişi onu tanımasa bile Arwen’in ne kadar dalgın olduğunu tereddüt etmeden söylenebilirdi zira okulda ya da kasabada etrafındaki bir şeyleri devirip dikkatsizce yaptığı büyülerle başkalarını sıkıntıya sokmak onun için günlük, sıradan bir şey gibiydi. Gerçi Arwen’a soracak olsalar bunların sürekli olması onun her defasında utançtan yerin dibine girmesini engellemiyordu. Yine de ufak bir çabayla çocuğu okulda her gördüğünde yüzünü çevirmek zorunda bırakacak utançtan kurtulabileceğini düşündü. Belki de o kadar korkunç biri değildi. Elindeki sandaletleri çimenlere bıraktı. “Şey, Paramount’a gidiyorsun değil mi?” Ne kadar da aptalca bir soru diye düşünmeden edemedi, özellikle büyük sınıfları okulda tanımayan yoktu zaten. “Özür dilerim.” Aferin, en az 10 kere özür dilersen kesin faydası olur. “Gökyüzünü izliyordum, havalar çok güzel.” Kimse sana sormadı ki. Yanaklarının kızardığını hissetti. Koşarak kaçmaması için bir sebep yok gibi geliyordu. Zaten çekingen biriydi, üstüne gözünü her zaman korkutan birine az daha basıp geçecek olması ve saçmalaması pek yardımcı olmamıştı.