the east merlinsville incident

Oğlan karanlıkta kaybolmaya yüz tutmuş ara sokağa girdiğinde sessizce arkasını kolladı. Kimsenin onu takip etmediğine emin olmak adına hislerini kullandı. Yoldan geçen herkesin başka bir yere gittiği aşikardı. Bu sokak çoğu zaman uyuşturucu tacirlerine mesken olan, nitekim son zamanlarda yetkililer tarafından uğrak bir yer olmasından ötürü tercih edilmeyen bir yerdi.

Bunu yapabilirim, çok yol kat ettim.

Düşünceler Caim’in zihnine bir bıçak gibi saplanırken yüzüne düşen bir kaç su damlasıyla irkildi. Yağmur çiseliyordu. Bu mevsimde yağmur beklememek aptallık olurdu fakat halihazırda karamsar olan havanın bu denli kararması da hoş değildi. Sokağın sonundaki demir parmaklıkların paslanmış kilidini kırmak için elini kaldırdı.

Sadece bir kilit kırma büyüsü, bunu batırman imkansız.

“Aperiam in via”

Kelimeleri fısıldadığı anda beklediği şey, neredeyse tüm büyücülerin beklediği şeydi. Kilit sessiz bir şekilde açılacak, yolunda engel olan ne varsa ona yardım etmeye çalışacaktı. Kilit önce bir kaç kere titredi, sonrasında ise istemediği kadar dikkat çekerek patladı.

Metalin patlayabileceğini bilmiyordum, diye geçirdi içinden.

Aradığı yanıtların içinde bulunduğu küflenmeye yüz tutmuş ara sokakta olmadığının farkındaydı, nitekim bir gece yarısı büyü pratiği yapan bir büyücü görmek Merlinsville sakinlerinin alışık olmadığı bir şey değildi. Yağmur hızlanmaya ve kapüşonlusunu ıslatmaya başlatmıştı. Soğuk yağmur damlalarının sırtına değdiğini hissediyordu.

Sokağın bu kısmında içinde kimsenin olmadığından emin olduğu eski evler ve bir zamanlar içlerinde meyve veya sebze taşımış olan, çürümeye bırakılmış tahta kutular vardı. Zaman kaybetmeden tahta kutuya yönelerek aklına gelen ilk büyüyü denedi.

“Propius”

Nesneleri kendisine çekmeyen yarayan yüzlerce büyüden bir tanesiydi bu. Tahta kutu kendisine kadar sürünüp durmalıydı. Fakat güçleri onu yine şaşırtarak kutuyu korkunç bir hızda oğlana fırlattı. Evet, tahtayı kendisine çekebilmişti fakat neredeyse hastanelik olacaktı.

Kırılan kutuya baktı, belki de daha basit şeyler denemeliyim, diye düşündü. Ardından bunun da doğru gitmeyeceğini fark etti. Ne yaparsa yapsın Belserion’ların şaşalı büyü geçmişine layık olamayacaktı. Dizlerinin üzerine düşüp gözyaşlarının akmasına izin verdi. Güçlü durmak zorunda değildi, belki de içindeki hüzün dışarı çıkarsa bir nebze yardımı dokunurdu. Tüm bu düşünceler kafasını meşgul ederken uzun bir süredir yağmur sesinin arkasına saklanan bir şey duydu. Bir adım ve nefes sesi. İzleniyor muydu?

Ayağa kalktı, “Kim var orada?” Etrafını görmek için basit bir aydınlatma büyüsü yapmıştı fakat önü yerine bütün sokak aydınlandı.

Gece yeni çöküyordu ve hafifçe yağan yağmurun yarattığı serinlik tam Oliver'ın sevdiği gibiydi. Ne sıcak ne soğuk. Koyu renkli bol kargo pantolonun paçası yerden sıçrayan sularla ıslanmıştı ama o bunu önemsemeden sokakta yürümeye devam ediyordu. Ceketinin cebini yoklayıp sigarasını bulmaya çalıştı. Kısa bir süre aranmasının ardından boş paket parmaklarına değdi. Suratı asıldı elinde buruşturduğu paketi çöpe fırlatırken. Yağmurdan ıslanan sarı saçlarını geriye atarken burnuna tatlı bir koku geldi. Adımları yavaşladı ve sonrasında da durdu. Kafasını yukarı kaldırıp odaklandı. Yağmur yüzünden kaybolmak üzere olan bir büyü kokusuydu bu. Aslında büyüler koku yaymazdı ama yapan kişinin aurasından kalan izler belirli kokuları çağrıştırabiliyordu. Kesinlikle yoğun bir... Boğuk bir patlama sesi duyunca düşüncelerini bir kenara bıraktı. Bir şeyler oluyorduve Oliver da gayet meraklı biriydi. Bu yüzden patlama sesinin geldiği ara sokağa girdi. Biraz ilerledikten sonra karanlık sokakta yerde oturan birini seçti. Sarsılan omuzları görünce ağladığından şüphelendi. Saldırıya mı uğramıştı? Belki de dayak yemişti birilerinden. Emin olamadan yerdeki şekle doğru bir adım attı kararsızlıkla. “Kim var orada?” Birden bütün sokak güneş oradan doğmuş gibi aydınlandı ve Oliver geçici körlüğe maruz kaldı. Gözlerini ovuştururken ışığın kuvveti azaldığını hissetti ve zor da olsa kısılmış gözlerinin arasından karşısındaki adama baktı. "Senin yüzünden kör oldum." Tekrar ovuşturdu yüzünü. "Ses duyunca bakmaya gelmiştim yardıma ihtiyacın var mı?" Yağmur giderek hızlanıyor gibiydi ve şapkalı olmadığı için ensesinden içeri bile su girmişti. Az önce ağladığından şüphelendiği adam belli ki büyücüydü ve sokak arasında büyü mü yapıyordu? Burada büyü çalıştığına göre öğrenci filan olmalıydı. Kendisine saygısı olan hiç bir yetişkin büyücü burada deney yapmazdı. Gerçi kendisi büyü yapan yaratıklardan pek hoşlanmazdı. Böyle bir kasaba da yaşayan biri için ironik bir durumdu elbette. Sonunda gözlerindeki yanma geçti ve ellerini indirebildi. "Neden buradasın?" Sıradan biri olsa bu soruları sormazdı elbette fakat itfaiyeci olduğu için başkalarına yardım etmeye alışkındı ve bu durumda da yapabileceği bir şey var mıydı merak etmişti.

Büyün sokağı ışığa boğduktan sonra büyüyü durdurmak zorunda kaldı. Avuçlarının içinden çıkan ışık yavaşça cılızlaşmaya başladı ve oğlan karşısındaki adamı görebilmek için tedbirli bir kaç adım attı. Karşısındaki kişi kesinlikle bir büyücü değildi, etrafında daha ilkel bir enerji hissediyordu. Vampir mi? Diye geçirdi içinden, hayır, vampir olmak için fazla sıcak. Kurtadamlar geldi sonra aklına, genelde sürüleriyle beraber takılmayı tercih ettiklerinden pek kurt arkadaşı yoktu.

"Senin yüzünden kör oldum.” adamın sesi yağmuru bir kaç saniyeliğine bastırmıştı.

Elinde neredeyse sönmekte olan ışığa baktı. Yine becerememişti. Üstelik bu sefer buna birisi şahit olmuştu. Paniklemeli miydi? Bir Belserion olduğunu biliyor olabilir miydi ya da? İçinde artan paniği dışarıya yansıtmamaya çalıştı. Neredeyse sönmüş avuçlarını sıkıca tutarak yumruk haline getirdi. Diğer eliyle gözlerindeki yaşları sildi dikkatsizce. Gözüne kaçan yağmur damlası biraz acıtsa da umursamadı.

"Ses duyunca bakmaya gelmiştim yardıma ihtiyacın var mı?"

Birisi ona yardım mı teklif ediyordu? Yıllardır beceriksizliği nedeniyle kenara atılmış bir oğlana yardım teklif etmek, nedensizce kendisini olduğundan daha da aciz bir halde hissettirmişti. Yardıma ihtiyacı vardı elbet, nitekim nereden veya kimden alması gerektiği hakkında bir fikri yoktu. Aslına bakarsanız, ailesinden büyü yeteneği değil, yardım isteyemeyecek kadar küstahlık almıştı.

"Neden buradasın?"

Oğlan üst üste iki soru sorduğunda uzun süredir sessiz kaldığını fark etti. Muhtemelen dışarıdan acınası veya garip görünüyordu. Bu saatte burada büyü çalışan birisi ya bir şeyler saklamaya çalışıyordu, ya da tamamen aciz durumdaydı. Caim içinse ikisi de geçerliydi.

“Yardıma ihtiyacım yok.” dedi küstah bir şekilde. Ailesi ile birlikte olduğunda, ne kadar dışlanırsa dışlansın, edindiği dik duruşu kopyalamaya çalıştı. Yağmur onlara inat hızlanmaya devam ediyordu ve karşısında duran oğlanın vücut ısısının düşmeye başladığını aralarındaki mesafeye rağmen hissedebiliyordu. Bildiği basit bir büyü vardı, yağmurdan korunmak adına başlarının üzerinde görünmez bir kalkan oluşturan, neredeyse herkesin yapabildiği bir büyü. Kendisi de bir kaç kere becermişti.

“Hasta olacaksın” dedi cılız bir şekilde, “Prohibere pluvia.”

Elini kaldırıp havada bir daire çizdi. Birkaç saniyeliğine yüzünde ıslaklık hissetmeyince gerçekten işe yaradığını düşündü. Ardından kafasını hafifçe yukarı çevirdiğinde büyünün ikisini yağmurdan korumak yerine bütün bir sokağı koruduğunu fark etti. Caim’in yarattığı kalkana çarpan yağmur damlaları camdan süzülür gibi başka yerlere akıyordu. Bozuntuya vermedi. Bir kurt ne kadar büyüden anlayabilirdi ki.

“Büyü çalışan bir büyücüye bu kadar dikkatsizce yaklaştığına göre baya cesur bir kurtsun.”

Karşısındaki çocuk ayağa kalkınca Oliver onu inceleyecek zamanı bulmuştu. Ufak tefek ve tedirgin. “Yardıma ihtiyacım yok.” Haklı olduğunu görmenin verdiği keyifle gülümsedi. “Hasta olacaksın." Bu cümleyi duyduğunda istemsizce yükselen hapşırma istediğini zorlukla bastırmıştı. Kesinlikle hasta olacaktı ama bunu umursamadı. Aynı anda kulağına garip kelimeler çalındı ve yağmur kesildi.  Kafasını yukarı kaldırıp gökyüzüne baktığında yağmurun kesilmediğini daha çok görünmez bir tavana çarpıyor gibi yukarıda bir yerde durduğunu gördü. “Büyü çalışan bir büyücüye bu kadar dikkatsizce yaklaştığına göre baya cesur bir kurtsun.” Kaşlarını kaldırırken bakışlarını çevirdi. Sonra birden gürültülü bir kahkaha attı. Hatta öyle çok güldü ki ellerini dizlerine koyup öne doğru eğilmesi gerekmişti. "Büyü çalışan ve çekinmem gereken büyücüye bakın!" Tekrar güldü. Yüzündeki geniş gülümsemeyle konuşmaya devam etti. "Sen basit bir öğrencisin ve beni kendinin bile düzgün kullanamadığı büyü yeteneğinle mi korkutmaya çalışıyorsun?" Oliver çok yetenekli büyücüler görmüştü ve eğer onlardan biri burada olsaydı varlıklarının bile farkına varmayacağını biliyordu. Yağmurdan sırılsıklam olmuş bu çocuk ona gövde gösterisi yapmıştı. Kesinlikle çok eğleniyordu. "Hadi çocuk seni evine götüreyim de daha fazla rezil olma." Oliver'dan önce o hasta olacak gibi görünüyordu.

"Büyü çalışan ve çekinmem gereken büyücüye bakın!"

Oğlanın kahkahası Caim’in kulaklarında çınladı. O da kim oluyordu? Caim sadece ailesinin kendisini tartaklamasına alışkındı, diğer durumlarda Belserion soyadı çoğu ırkı titretmeye yetecek büyücüler yetiştirmişti.

"Sen basit bir öğrencisin ve beni kendinin bile düzgün kullanamadığı büyü yeteneğinle mi korkutmaya çalışıyorsun?"

Oğlan belli ki bir şeylerin yanlış gittiğini anlayacak kadar burada durmuştu. Caim içindeki utanç ve öfkenin bedenini ele geçirmesine izin vermemeye çalışıyordu. Yumruk haline getirdiği eli gittikçe daha da sıkı bir hal almaya başladı.

"Hadi çocuk seni evine götüreyim de daha fazla rezil olma."

Çocuk, diye geçirdi içinden. Oğlan onu aşağılamaya çalışıyordu. Gururu içinde yanan bir alev gibi çoğalırken bir yandan da babasının sözleri kulaklarında çınlamaya başladı. İnsanlara güvenme, güç her şeydir, sıradan insanların önünde eğilme. Yumrukları artık o kadar sıkıydı ki tırnaklarının derisine geçtiğini hissedebiliyordu. Yanlış bir şey yapacağım, diye düşündü, dışarı çıkmaya çalışan şey her ne ise kesinlikle kurt bundan zarar almadan çıkamayacaktı.

“Hangi hakla benimle böyle konuşursun, üstelik ıslak köpek gibi kokan sıradan bir insanken?”

İçinde dışarı çıkmak için çığlık atan gücü geriye itmeye çalıştıkça zihni bulanıyordu. Aklında dönüp dolaşan yüzlerce büyülü kelime birbirine karıştı ve aklına daha önce varlığından beri haberdar olmadığı büyüler gelmeye başladı.

“Sizin gibi avam insanlar Belserion’ların karşısında sadece eğilir, sana cevap verdiğim için bile şanslısın.”

Geri sayım hızla ilerlerken oğlana doğru tehditkar bir kaç adım attı. İçinde tutmaya çalıştığı büyü gücü artık neredeyse çıplak gözle görülebilecek bir yoğunluktaydı ve sokaktaki her şeyin titreyip, sallanmasına neden oluyordu.

“Sözlerini geri al, sana son bir şans veriyorum.”

Artık geri dönemeyeceği bir çizgiyi geçtiğinin farkındaydı. Büyü gücü etrafında yoğunlaşıp rastgele büyüler olarak savrulmaya başladı. Zihninde bir kaç işaret belirdiğinde ne olduklarını anlayamadı. Derslerde gördüğü bir şey miydi? Bir bağ büyüsüne benziyordu. Peki ya neden şimdi? Bu konuyla alakası neydi? Daha da önemlisi, kendisini nasıl durduracaktı?

Çocuğun yumruklarını sıktığını görmüştü ama ciddiye almamıştı. Biraz sonra olacakları bilseydi kesinlikle geri çekilirdi. “Hangi hakla benimle böyle konuşursun, üstelik ıslak köpek gibi kokan sıradan bir insanken?” Yüzünde şok olmuş bir ifade belirdi. Islak köpek mi? Kesinlikle bir çocukla konuşuyordu. “Sizin gibi avam insanlar Belserion’ların karşısında sadece eğilir, sana cevap verdiğim için bile şanslısın.” Onun soyadını duyunca başına bela aldığını farketti. Kesinlikle sevimsiz bir aile olduklarını duymayan yoktu. Çocuk kendisine doğru yaklaşınca tuhaf bir enerji dalgası yayılır gibi oldu. Birilerinin kontrolden çıktığı belliydi. Ne yapacağını bilemeden zamandan ve mekandan bağımsız gibi bükülmeye başlayan çevreye baktı. Kesinlikle hissediyordu canı yanacaktı. “Sözlerini geri al, sana son bir şans veriyorum.” Tuhaf ama bilindik bir his göğsünü yaktı. Endişelendi çünkü bu his kurtlar arasında bahsi geçen bir şeydi. Hızlıca çocuğa doğru atıldı ve onu omuzlarından yakaladı. "Sakinleşmen lazım yoksa işler daha da kötüye gidecek. Yapmaman gereken bir şeyler yapıyorsun." Onu nasıl caydırmalıydı emin değildi. Duracak gibi de görünmüyordu zaten. Elini uzatıp başlığını çıkarttı. Biraz eğilip onun gözlerinin içine baktı. "Durman gerekiyor anlıyor musun? İkimizi de tehlikeye atacak şeyler yapıyorsun. Eğer durmazsan seni yumruklayıp bayıltacağım." Sonuçta tehdidin işe yaramadığı görülmemişti. Ayrıca baygınken büyü yapamazdı değil mi?

İçindeki güç onu ele geçirdiğinde artık sadece dışarıdan izleyen bir ruha dönüşmüştü. Bedenini hissedemiyordu, uzuvlarını kontrol edemiyor, bir sonraki hamlesini kontrol edemiyordu.

"Sakinleşmen lazım yoksa işler daha da kötüye gidecek. Yapmaman gereken bir şeyler yapıyorsun."

İçinde konuşan iki ses duydu. Birisi mantıklı olanın durmak olduğunu söylüyor fakat nasıl duracağını bilmiyordu. Diğer ses ise son gaz bütün gücünü karşısındaki kurda fırlatmayı öneriyordu. Hangisini dinleyeceği önemli değildi zira şu an kontrol kendisinde olmaktan çok uzaktı. Hangi taraf galip gelirse o karar verecekti. Caim’in sorunu tam da buydu. İçinde, ne olduğunu bilmediği fakat büyü olmadığına emin olduğu, uğursuz bir his vardı. Her saniye kontrolü kaybetmesini kollayan, birilerine zarar vermek için kıvranan bir his. Oğlan artık korkuyor olmalıydı ki Caim’in omuzlarından tutup sarsmaya başladı.

"Durman gerekiyor anlıyor musun? İkimizi de tehlikeye atacak şeyler yapıyorsun. Eğer durmazsan seni yumruklayıp bayıltacağım."

Son kelimelerini sarf etmeseydi belki sakinleşmek için bir şansı olabilirdi kontrolden çıkan büyücünün. Lakin artık herşey için çok geçti. Uğursuz olan his çoktan kazanmıştı. Etraftaki anomaliler birden durdu. Sokak eski sakinliğine birkaç saniye de olsa kavuştu. Başını öne eğen büyücü sakinleşmiş gibi gözüküyordu nitekim cılız bir şekilde duyulan alaycı bir gülümseme vardı dudaklarında. Oğlanın omzuna koyduğu eline dokunarak gözlerini ona dikti,

“Beni bayıltacak mısın? Bunu denemeni görmek isterim.”

Oğlanın elini tuttuğu yerlerde yanık izleri oluşmaya başladı. Caim artık kendisi değil. Zihninde daha önceden beliren silik semboller daha belirgin bir hal almaya başladı. Dudaklarını aralayıp bir şeyler fısıldadı fakat kendi söylediği büyülü kelimeler tamamen yabancı olduğu şeylerdi. Boşta kalan eliyle oğlanın göğsüne vurdu ve saniyeler içinde ikisini de sokağın iki farklı ucuna savuracak bir dalga savruldu. Karşısındaki oğlan karton kutuların üzerine düşerken Caim duvara savruldu ve kafasını hafifçe çarparak yere düştü.

Bir kaç dakika kendisine gelmeye çalıştı. Başarmıştı da. Ne büyüsü yaptığının farkında değildi fakat bütün büyü gücünü harcadığını hissediyordu. Kendisini yerden doğrulttu ve pişmanlık duygusuyla karşısında yatan adama baktı. Ayağa kalkabilecek gibi hissettiğinde ona doğru sürüklendi.

“İyi misin? Hey! Lütfen iyi ol, bu sefer çok fena batırdım.”

Bu sefer oğlanı sarsan oydu. Ayağa kalkması gerekiyordu. Bedeninde gördüğü belirgin bir yaralanma yoktu. Elini hafifçe bedeninin üzerinde gezdirdiğinde de hayati bir hasar hissedemedi. Oğlan gözlerini açmaya başladığında neredeyse mutluluktan ağlayacaktı.

O ana kadar fark etmediği şey ise oğlan ile kendi bedeninin arasında, soluk bir ışıktan yapılma, kalın bir ipi andıran bir bağ vardı. Büyünün en yaptığını bilmiyordu fakat hayra alamet olmadığı kesindi.

Sözlerinden sonra etrafın sakinleştiğini gördü. İşe yaradığını görünce sevinmişti. En azından patlama filan olmayacağa benziyordu. Bileğinde hissettiği temasla bakışlarını ona çevirdi.“Beni bayıltacak mısın? Bunu denemeni görmek isterim.” Elinde tuhaf bir karıncalanma hissedince geri çekilmeye çalıştı ama göğsüne vurulmasını ve geriye savrulmayı beklememişti. Yere yuvarlandığında gözü birden karardı. Ne olduğunu anlayamamıştı bile. Bayılmış mıydı yoksa tuhaf bir göz kararması mı yaşıyordu emin değildi. Kafasını vurmamış gibiydi ama yine de bir sızı hissediyordu. Gerçi tüm vücudunda böyle sızılar vardı. “İyi misin? Hey! Lütfen iyi ol, bu sefer çok fena batırdım.” Bu seste az önceki kibirden eser yoktu. Endişe ve korkuyu hissedince gözlerini açtı. Demek ki bayılmıştı. Sadece koyu bir karanlık zihnini ele geçirmiş gibiydi. Oğlanın sesini duyunca ışığına yeniden kavuştu. Yerinden doğrulurken kendine baktı. Herhangi bir yerinden kan akmıyor gibi görünüyordu. Aynı şey çocuk içinde geçerliydi. Sadece korkak bir gençti o. Hemen arkasınaki duvara yaslandı ve mavi gözlerini büyücüye çevirdi. "Ne oldu? Bana saldırdın mı yoksa büyü geri tepmesi miydi? Saldırmış olsan canım daha çok yanmalıydı değil mi?" En azından o kadar bir büyüyü başarabilirdi değil mi? Son cümlesini sesli söylemedi çünkü gene aynı şeyi yaşamak istemiyordu. Sersem gibi hissediyor olmasına rağmen ayağa kalkmaya çabaladı. "Başımı mı vurdum? Gözümün önünde tuhaf bir şeyler uçuyor gibi." Genç büyücüyle arasında uçan bir ip vardı. Belki de büyüden geri kalan aura iziydi. Kaşlarını çatarken tamamen doğruldu. Elini çocuğa uzattı. "Hadi kalk seni evine götüreyim." Az önceki tuhaf olaydan sonra yağmur yeniden üzerlerine yağmaya başlamıştı. Her ne kadar dayak yemiş gibi hissetse de sorumluluk sahibi bir yetişkin olarak onu evine götürmeliydi. Zaten o da iyi görünmüyordu. Neler olduğunu anlamak için onunla sonradan tekrar konuşabilirdi. İkisi de anlamasa da bir şeyler olmuştu. Etraftaki büyü izleri yağmurun damlalarıyla kaybolurken Oliver gözünü havadaki ipe dikti. O kaybolmuyordu.

Karşısındaki adamın iyi olması Caim’e derin bir nefes aldırmıştı. Nitekim sonunda birisi gerçekten neler yapabildiğine şahit olmuştu ve bu durum kendisi için oldukça tehlikeliydi. Ayağa kalkıp, rahatlamış olsa bile kendisini arkasındaki duvara yasladı. Tek bir büyü için o kadar enerji harcamıştı ki bedeni bir kamyonun altında ezilmiş gibi hissediyordu. Gözlerini açık tutmasını sağlayan tek şey yüzüne tekrardan düşmeye başlayan yağmur damlalarıydı.

"Ne oldu? Bana saldırdın mı yoksa büyü geri tepmesi miydi? Saldırmış olsan canım daha çok yanmalıydı değil mi?"

Saldırsaydı canının yanacağı doğruydu fakat Caim bile kendisinin ne yaptığından pek emin değildi. Bir şeylerin geri teptiği aşikardı. Bir saldırı büyüsü yapmamıştı, sadece yaptığı büyünün etkisi tahmin ettiğinden daha fazla olduğundan ikisini de geriye savurmuş gibiydi.

"Başımı mı vurdum? Gözümün önünde tuhaf bir şeyler uçuyor gibi."

Caim o ana kadar kendi göğsünden adamınkine uzanan bağın varlığını unutmuştu. Daha önce, mantıklı olarak, çok fazla büyüye şahit olmuştu fakat iki kişi arasında bir bağ kuran büyüler Merlinsville sınırlarında pek rastlanmayan, tabu olarak kabul edilen şeylerdi. Oğlan elini Caim’e uzattığında büyücü şaşkınlıkla baktı.

"Hadi kalk seni evine götüreyim."

Sanki Caim ona bir ölüm laneti bile yapsa oğlan hala yardım teklif edecek gibiydi. Belserion ailesinde olmanın verdiği bir diğer özellik ise kimsenin sebebi yokken kimseye davranmayacağıydı. Caim’in batırmadığı tek büyü dalı şifa büyüleriydi, nitekim bu tarz büyülerde büyünün şiddetinin bir önemi yoktu. Şu an ise bedeninde, kendine ait olmadığını hisseden ağrılar vardı. Kolunda, bacağında ve belinde kendi bedenine aitmiş gibi hissettirmeyen bir acı nüksediyordu.

Oğlanın ağrısını mı hissediyorum? Diye sordu kendine. Büyü patlamasının yan etkisi olmalıydı.

“Canın acıyor” dedi bir nebze suçlu bir ifadeyle, ardından elini oğlanın beline koydu yavaşça. Bir şeyler fısıldadı ve ağrıları yavaşça yok olurken suçlu bakışlarını gözlerine çevirdi. İkisi de yağmurun altında etrafa savrulmaktan sırılsıklam olmuştu. Bir büyücü olabilirdi fakat bedeni kesinlikle o kadar dayanıklı değildi. Şifa büyüsünü de yaptıktan sonra bedeninde bir halsizlik hissetti. Yorulmuştu. Gücünün son damlasına kadar kullanmak ona hiç iyi gelmiyordu. Birden güçsüzleştiğini hissettiğinde çaresizce karşısındaki oğlana tutunup bir küfür savurdu.

“Hiç gücüm kalmadı, lanet olsun.”

Karşısındaki çocuk kalkıp duvara yaslandığında Oliver ona baktı. Koyu renkli saçları o kadar ıslanmıştı ki tamamen alnına yapışmıştı bazı tutamları. Anlam veremediği tuhaf bir his yansıdı birden göğsüne. Bir sızı hissetti kalbinin derinliklerinde. Eliyle istemsizce göğsünü ovuşturdu.  Başını iki yana salladı düşüncelerini toparlamak için. Kabaca bir göz attı ve çocuğun bir sorunu olmadığına karar verdi. Sonrasında duruşunu dikleştirmeye çalıştı. “Canın acıyor” Onun uzanmasını ve karnına dokunmasını izledi. Hemen ardından hissettiği ağrılar hiç var olmamış gibi kayboldu. Hatta gerçekliğinden emin olmak için kendisi de dokundu vücuduna. Yüzünde geniş bir gülümseme belirdi. Oğlan birden kollarına düşünce gülümsemesi donakaldı. “Hiç gücüm kalmadı, lanet olsun.” Sırf kendisini iyileştirmek için mi tüm gücünü kullanmıştı? Oliver ona arkasını döndü ve çocuğun kollarından tutup sırtına çekti. En azından evine kadar yürümemesi için yardım edebilirdi. "Beni iyileştirdiğin için teşekkür ederim. Ben de seni evine kadar taşıyarak borcumu ödeyeyim." Yürümeye başladığında sesi yağmurdan duyulmaz diye bağırdı. "Aslında zarar görmeme sebep olan da sensin ama genç olduğun için bunu yüzüne vurmayacağım." Pişkin pişkin gülümserken birden ayağı yerdeki taşa takıldı ve sendeledi. Çocuğun kolları boynuna ve bacakları beline dolanmıştı bu sayede ellerini kullanarak yandaki duvardan destek alabildi. Kesinlikle hoş bir an değildi. Kurtadam olduğu için iri yarıydı ve işinden kaynaklı da bir şeyler taşımayı iyi biliyordu. Fakat tuhaf bir şekilde sakarlığı tutmuş gibiydi. Elini ceketinin önüne götürdüğünde o garip ışığın hala onunla beraber olduğunu gördü. Belki de az önceki iyileştirmeden kalan bir ışık parçasıydı. "Adın neydi senin bücür?" Sokağın başına geldiklerinde nefes almak için durakladı.