je bent schurft.

Brody Rosario & Paul Lionel

JE BENT SCHURFT
MERLİNSVİLLE KASABA MEYDANI | MERLİNSVİLLE POLİS MERKEZİ
MESAİ BAŞLANGICI

İşini her ne kadar sevse de şu erken uyanmalara bir türlü alışamamıştı. Bu yüzden tatil günlerini iple çeken bir insandı. Yatakta doğruldu ve saate baktı. Yaklaşık iki saatinin olduğunu fark etti. Biraz daha uyumak için kendini yatağa attığında gözlerini kapattı ama artık her şey için çok geçti. Uykusu kaçmıştı. Gözlerini sinirle açtı tekrar. İçinden anlamını bile bilmediği küfürleri sıralıyordu. Sinirlendiğinde kesinlikle küfür üretme uzmanıydı. Yataktan çıktığında yatağın ucunda asılı olan tişörtü başından geçirip giydi. Şuan kendini iyi hissetmenin yolu bir kahveden geçiyordu. Bunu çok bariz bir şekilde hissedebiliyordu. Mutfağa girdiğinde kahve makinasına sarılmak istedi. Her sabah sanki onunla aşk yaşıyor gibiydi. Düğmesine bastığında kahvesinin hazırlanışını istedi. Raftan aldığı kupayı dudak payı kalana kadar doldurdu. Bar sandalyesine oturdu. Mutfağa göz gezdirdiğinde aşırı dağıldığını fark etmesi çok da uzun sürmemişti. Geceden arkadaşları ile gelip bir şeyler yiyip, içmişlerdi. Tezgahın üstü altı yedi kişilik tabak çanakla doluydu. Parmağını şıklattığın da tüm tabak ve çanakların hepsi lavaboda yıkanmaya başladı. Saat henüz gelmemişti. Yukarı çıkıp üstünü değiştirdi. Mutfakta bıraktığı kahvesinden son yudumunu alıp o bardağı da bulaşıkların arasına gönderdi. Evden çıktığında hava aşırı güzeldi. Sabahın bu saatlerinde yüzüne vuran güneş onu aşırı mutlu edebiliyordu. İşe her zaman yürüyerek giderdi evi kasaba meydanına yakındı. Kendini daha dinç hissetmesine sebep oluyordu. Yolunun üzerinde bulunan çörekçi dükkanına girip kendine ve iş arkadaşlarına da çörekler aldı.

Polis merkezine gelmişti. Burada olmaktan bazen mutlu olduğu gibi bazen de huzursuz olurdu. Çünkü içeride bulunan birkaç insana uyuz olmaktaydı. Bunların başında kesinlikle Paul gelirdi. Paul’u küçüklüğünden beri tanırdı Brody. Aralarının çok da iyi olmadığını herhalde neredeyse tüm Merlinsville bilirdi. Brody o zaman hiç şüphesiz Paul’dan hoşlanırdı. Belki de o gün o olay yaşanmamış olsa şuan farklı bir hayat yaşıyorlardı ama Paul, Brody’nin kendisine tüm hislerini söylemek için çağırdığı kulübeye gelmemişti. Üstüne bir de hiç beklemediği an da bulunduğu yerde arkadaşları belirmiş kendisi ile alay etmişlerdi. Brody kapalı bir aileden geliyordu. Cinsel kimliğini asla kabul edebilecek bir aile değildi. O yıllar bu olayı abisi duyduğunda ailesine söylememişti ama Brody’i keşke söyleseydi dediği seviyeye getirmişti. Bir gün bile dayak yemediği gün yoktu. Bir yerleri morarırdı ailesi sorduğunda ise bir yerlere çarptığını falan dile getirirdi. Artık hayata olan ümidini kaybetmeye başlamıştı ki meslek sahibi oldu ve aile evinden ayrılmıştı. Hayata yeniden tutunması zaman almıştı ama bir şekilde tutunmuştu.

Elindeki çörekleri masanın üzerine bırakı ofise dönüp herkese birer tane var. Sıraya girip alıp lütfen diyerek güldü. Herkes kendisine teşekkür ederek çöreklerini alırken gözü Paul’u arasa da görememişti. Odasında olduğunu öğrendiğinde onun çöreğini alıp odasına doğru yürüdü. Bunu şuan neden yaptığını kendisi de bilmiyordu ama onunla uğraşmak uyuz etmek hoşuna gidiyordu. Kapıyı çalıp içeri girdi. “Kusura bakmayın rahatsız ediyorum. Herkese çörek almıştım da bu da sizin.” dedi ve çöreği masanın üzerinden ona uzattı. Göz teması kurmamaya çalışıyordu. Aslında yaşadığı olaylar yüzünden dolayı böyle davranıyordu. Belki de kendi yaşadığı olaydan çok ailesinin de Paul’un ailesinden nefret ettiği gerçeği de bulunabilirdi. Sessizce bir süre çöreği almasını beklemeye koyuldu. Eğer biraz daha bekletmeyi düşünürse çöreği kafasına fırlatabilirdi.

Renk Kodu: #53777A

Odasının kapısını açarken keyfi yerindeydi. Sabahın ilk ışıkları camdan içeriye vuruyor ve iç ferahlatıcı bir aydınlık sağlıyordu. Kapıyı kapatıp tam karşısındaki masaya yöneldi. Çantasını ve termosunu bırakırken gözüne duvardaki tablonun eğik olduğu çarptı. Yüzünde büyük bir tiksinti belirdi ve hızla uzanıp çerçeveyi düzeltti. Bunun için on dakika uğraşması gerekmişti ama sonunda gayet düz durduğuna ikna olabilmişti. Hemen ardından odada gezdirdi bakışlarını. Her şey bıraktığı gibi duruyor, görünüyordu. Simetri konusundaki takıntısı yüzünden içeriyi en az on defa değiştirmişti ve şimdi de tekrar değişim zamanı gelmişe benziyordu. Kapının tam karşısındaki koyu kahverengi maun masa merkezde duruyordu. Otururken arkasında kalan tablo da polis merkezinin dışarıdan çekilmiş bir hali vardı. Sol tarafındaki geniş camı açtı ve içeri sabahın tatlı esintisinin de dolmasını sağladı. Ferahlatıcı. Pencereye arkasını dönüp hemen karşı köşede duran çirkin askılığa ceketini asmak için ilerlerken gözü aynadaki haline takıldı. Çıkmadan önce bakabilmek için askılığın hemen yanına yerleştirdiği büyük ayna... Kravatını düzeltirken duruşunu dikleştirdi. Yüzünde daha simetrik bir görüntü olması için sakallarını biraz uzatmıştı ve bu hali traşlı haline göre daha iyiydi. Takıntısına rağmen ensesine kadar gelen saçlarını da yandan ayırmıştı. "Bugün çok çılgınım." dedi ve kendi kendine güldü. Gözlerinin mavisinin bir kaç ton koyusu olan kravatının ve onunla aynı renk olan pantolonunun düzgün durduğuna kanaat getirince büyük dosya dolaplarının yanından geçip masasına yaklaştı. İşaret parmağını gezdirdi pürüzsüz yüzeyde. Sonra da parmağına baktı. Toz yoktu. Bu temizlikçinin bir gün daha çalışabileceği anlamına geliyordu. Temizlik ve simetri hastalığı yüzünden pek anlaşamıyordu çalışanlarla fakat işinde iyi olması yüzünden kimse ona ses çıkarmıyordu. Belki de babasının konseydeki konumu yüzünden. Emin değildi.
Siyah deri koltuğuna kendisini atıp bilgisayarını açtı. Masasının üzerini her gün yüz elli kez düzelttiği gibi bir kez daha düzeltti güne daha iyi başlayabilmek için. Bilgisayarı, telefonu, kalemliği ve üzerinde polis şefi yazan isimliği az öncekinden pek bir farkı olmayacak şekilde tekrar konumlandırdı. Termosundaki çayı yudumlarken kapısı çaldı ve yardımcıları Marry ona fincanda sıcak bir çay getirdi. Termosu kapatıp köşeye itti Marry'e teşekkür ederken. Çantasını açıp içindeki dosyaları çıkarttıktan sonra çantayı en alt çekmeceye attı ve kapattı. Odada kişisel neredeyse hiç bir şeyi yoktu. Masanın üzerine özenle yerleştirdiği not defterini açıp günlük planlarına göz atarken kapı tekrar çaldı. “Kusura bakmayın rahatsız ediyorum. Herkese çörek almıştım da bu da sizin.” Gözlerini içeri giren Brody'e çevirdi. Kendisinin neredeyse birebir zıttı olan her gittiği yere kaosu da götüren Brody. Bakışları çöreğe indiğinde tiksintiyle midesi kasıldı. Uzattığı şeyin yuvarlak olmakla uzaktan yakından alakası yoktu. Ayrıca üzerindeki süslemeler sağ tarafta daha yoğundu. Kusma isteğini bastırmak için çayı dudaklarına götürdü. Boşta kalan sol eliyle fincanın tabağını Brody'nin önüne doğru itti. Eğer almazsa masaya filan koyabilirdi. Sonrasında çekmeceden peçete aldı ve onu kendi fincanının altına koydu. Masada bardak izi kalmasına dayanamazdı. "Gelirken yere düşürdün değil mi?" Eğer bir şey istemeyecekse Brody kendisine kibarlık etmezdi. Ya da bir şeyi kamufle etmeyecekse... Onların arasındaki sorun çok uzun yıllardır vardı ve geçecek gibi değildi. Kapının üzerindeki saate kısa bir bakış attı."Yoksa geç kaldığının üzerini böyle ucuz bir yolla mı kapatacaksın?" Eliyle odadan çıkmasını işaret etti. "Çık. Senin aksine benim yapacak çok işim var."


#3cb371

"Gelirken yere düşürdün değil mi? Yoksa geç kaldığının üzerini böyle ucuz bir yolla mı kapatacaksın?” Eliyle dışarıyı işaret ederek çıkmasını istercesine kaldırdı ve "Çık. Senin aksine benim yapacak çok işim var." dedi. Aslında gördüğü tepkiye çok da şaşırmıştı. Sonuçta klasik bir Paul karşısındaydı. Bir süre anlamsızca yüzüne bakmaya devam etti ama yediğin cümleler karşısında sabrı zorlanmıştı. Çünkü herkese dağıttığı çöreği ona da vermeseydi bu sefer de onun lafını yapacaktı bundan adı kadar emindi. Yani kısaca ne yapsa yaranamıyordu. Ona olan kini ve nefreti Brody’e yetiyordu. Masanın önünde beklediği yerde bulunan koltuğa yayıldı ve elindeki çöreği ısırdı. “Malum çok beklettin yemeyeceğini düşündüm.” dedi. Masanın önündeki isimlik gözüne çarptı ve elini çarpmış gibi yapıp yerinden kaydırmış ve yamuk durmasına sebep olmuştu. Paul’un simetri hastası olması bu durumu ona zulüm çektirecektir diye düşündü. Paul’un gözlerinin yamulan isimlik üzerinde olduğunu açıkça görebiliyordu. Brody sanki onu rahatsız etmek üzerine bozulmaz bir yemin etmiş gibiydi. Sessizce oturup Paul’a bakmaya devam ederken bir yandan da çörekten son ısırığını aldı. “Eee? Öyle bakıp duracak mısın? İnsan bir neden geldiğimi sorar.” dedi rahat bir şekilde. Eliyle kalemliğin içinde duran kalemleri çıkarıp masaya koymaya başlamıştı. Bu yaptığı kendisine ağır bir şekilde dönebilirdi ama şuan için bu pek de umurunda değildi. “Neyse madem sormuyorsun ben söyleyeyim. Bugün devriyeye mi çıkılacak yoksa ihbar üzerine mi hareket edeceğiz?” dedi. Cevabı az çok tahmin edebiliyordu. Eğer devriye çıkacak olsalar bu saate hayatta kalmazlardı. O nedenle ihbar üzerine hareket edeceklerdi. Ama ortalığı dağıtım sinir etmesine üzere ceza niyetine sürgün yeyip devriyeye yollanabilirdi. Bu işine gelirdi aslında burada oturup bu insanları görmek yerine ve Paul’u görmek yerine çevredeki yakışıklı erkekleri izleyebilirdi. Tanışacak birilerini bulabilirdi kendine. Cevabı tahmin etmesine rağmen meraklı gözlerle beklemeye başladı.

Sözlerinin üzerine ofisten çıkacağını düşündüğü için günlük planını okumaya dönmüştü ki Brody'nin masanın önünde bulunan koltuğa oturduğunu seçti gözünün ucuyla. “Malum çok beklettin yemeyeceğini düşündüm.” Elindeki çöreği ısırmıştı. Paul kırıntıların nereye döküldüğünü görememişti ve bu onu daha çok gerdi. Bu sırada Brody elini kolunu sallayarak konuşmaya başlamıştı. “Eee? Öyle bakıp duracak mısın? İnsan bir neden geldiğimi sorar.” İsimliğe mi çarpmıştı eli? Paul sol gözünün atmaya başladığını hissetti. Yanlışlıkla yapmış gibi dursa da öyle olmadığı konusunda adı gibi emindi. Masanın ucuna ittiği tabağı kendisine çekip tekrar fincanının altına koydu. Bu sırada peçetesini de ayak ucunda duran çöp kutusuna fırlattı. “Neyse madem sormuyorsun ben söyleyeyim. Bugün devriyeye mi çıkılacak yoksa ihbar üzerine mi hareket edeceğiz?” Söylenenleri duyuyordu ama Brody'nin kalemleri yaymasını seyrettiği için cevap veremiyordu. Paul onları renk ve boy sırasına göre dizmek için epey uğraşmıştı. Göğsünde bir sıkışma hissetti. Galiba kalp krizi geçiriyordu. Derin bir nefes alıp sakinleşmeye çalıştı. İçinden ona kadar saymak yardımcı olabilirdi yoksa karşısındaki adamı bayılana kadar yumruklama isteğine karşı koyamayacaktı. "Şunu yapmayı keser misin?” Sonuç olarak dayanamadı ve siyah deri koltuğundan doğrulup önce isimliği düzeltti ardından kalemleri yerine tıkıştırdı. Brody'nin karşısında zayıflık göstermek istemediği için kalemleri eskisi gibi düzenlemeye çalışmadı. Sadece yerine koydu. Kendisini geri, koltuğuna bırakırken mavi gözlerini karşısındaki dedektife çevirdi. "Nehirde sürüklenen kanatla ilgili sonuç geldi. Gerçekten de Fabricio de la Rivera'nın kanadı. Bu yüzden onun son görüldüğü yerler tekrar araştırılacak. Zaten bakıldığını biliyorum ama sadece oradan geçip geçmediği kontrol edilmişti. Şimdi saldırıya uğradığını varsayarak bakacağız." Neredeyse tüm aile başkanları kaybolmuştu. Sadece Halliwel ailesinin başkanı ve Marcio Lionel kalmıştı. İnsanlara yönelik başka bir saldırı bilinmediği için sıradakinin Marcio olduğu belliydi. Paul babasını korumak için diğerlerini bulmak zorundaydı. Not defterinde yazan adresi başka küçük bir kağıda aktardı ve Brody'e uzattı. "Bu adres kontrol edilecek. Kasabanın hemen dışındaki değirmen. Nehirle bağlantısı da olduğu için potansiyeli yüksek bir yer." Brody uzanınca birden elindeki kağıdı geri çekti ve elleri çarpışmasına neden oldu. Paul farketmemiş gibi kağıdı not defterinin üzerine koydu. "Düşündüm de bende gelmeliyim. Bu çok ciddi bir konu. Hemen hazırlan beş dakikaya çıkıyoruz." Yerinden ayaklandı ve ceketini almak için köşedeki askılığa yöneldi. Brody odadan çıkar çıkmaz kalemliği düzeltmeye başlayacaktı.

"Şunu yapmayı keser misin?” cümlesini duyduğunda ortamın gerginleşmeye başladığını hissetmişti. Morali yükseliyor gibiydi. Paul bu konuda Brody’e aşırı zevk veriyordu. Üstüne Paul kalemleri ilk düzenine göre yerleştirmediğini fark etti. Birazdan olacaklar eğlenceli olacaktı. "Nehirde sürüklenen kanatla ilgili sonuç geldi. Gerçekten de Fabricio de la Rivera'nın kanadı. Bu yüzden onun son görüldüğü yerler tekrar araştırılacak. Zaten bakıldığını biliyorum ama sadece oradan geçip geçmediği kontrol edilmişti. Şimdi saldırıya uğradığını varsayarak bakacağız.” dedi Paul. Nof defterini kurcalayıp küçük bir kağıda bir şeyler yazıp Paul kağıdı Brody’e uzattı. Brody tam uzanıp almak istemişti ki kağıt geri çekilmişti. Elleri çarpıştı. Ama ikisi de Paul’un cümlesi anın büyüsünü başlamadan bozmuştu. "Düşündüm de bende gelmeliyim. Bu çok ciddi bir konu. Hemen hazırlan beş dakikaya çıkıyoruz." dedi ve yerinden kalktı Paul. Ayaklandı Brody tam kapıya doğru geldiğinde arkasını dönüp “Hadi gidiyorum bak. Kalemlerini renk renk dizebilirsin.” dedi göz kırparak. Kapıyı kapatıp çıktı odadan. İçinden kahkaha atmak geliyordu ama ne yeriydi ne zamanıydı. Masasının üzerinden aracın anahtarını alıp dışarı çıktı. Arabanın yanında dikilmiş Paul’u görünce şaşırmıştı. Bu kadar çabuk gelmesi dikkatini çekmişti. Demek ki kalemleri düzgün dizmeden gelmiş diye düşündü. Bir şey demeden arabanın sürücü koltuğuna oturdu ve Paul’un araca binmesini bekledi. Öne yanına oturması dikkatini çekmişti. Az önce olanlardan sonra arka koltukta gitmeyi tercih eder diye düşünmüştü Brody. “Önce yemek mi yesek?” diye saçma bir şey atmıştı ortaya ama Paul’un yüz ifadesini görünce çok da fena bir fikir olmadığına karar vermişti. Ne yaşamış olursa olsun o günü asla unutamıyordu Brody. Aslında bu hareketlerinin birçoğu da o yüzdendi. O zamanlar da yaşadığı şeyler yüzünden ne abisini görebiliyordu ne babasını. Özlemiş gibi hissetse de hırsı ve nefreti bunun önünü kesiyordu.

Askılıktan ütüsünün bozulmadığından emin olduğu ceketini alırken Brody'nin sesini duydu. “Hadi gidiyorum bak. Kalemlerini renk renk dizebilirsin.” Eğer o an kapıdan çıkıp gitmemiş olsaydı Paul ileri uzattığı eliyle onu yakalayacaktı. Bir an için alay edilmekten kaynaklı gözü dönmüştü. Şiddet yanlısı biri olmasa da bazen öfkesi tarafından kontrol edilebiliyordu. Havada kalan elini yumruk yapıp indirdi. Sakinleşmeliydi. İlk başta ofise girerken açmış olduğu camı kapatıp, kalemlerin eski düzenli hallerine girmesi için bir büyü mırıldandı ve ceketini sırtına geçirdi. Son olarak içeri kısa bir bakış atıp odasından çıktı. Etraftaki çeşitli masaların arasından geçerken klasik ofis gürültüsünü duyuyordu. Alçak sesli konuşmalar, çalan telefonlar, fotokopi makinesinin çıkardığı uğultu... Paul uzun adımlarıyla asansöre ilerlerken bir yandan kendisine yöneltilen sorulara cevap veriyordu. Evet, kayıp başkanlarla ilgili görev için yerinden ayrılmıştı. Hayır öğlen yemeğine kadar dönmeyi düşünmüyordu. Belki de hiç gelmeyebilirdi gün içerisinde. Asansöre vardığında rahat bir nefes aldı.
Otoparka geçip Brody'nin arabasına doğru ilerledi. Etrafta kimseyi göremeyince arabanın kapısına yaslandı ve sigarasına ulaşmak için ceplerini yokladı. Bu sırada dedektifin yanına geldiğini görünce sigaradan vazgeçti. Onun sürücü koltuğuna geçtiğini farkedince arabaya memnuniyetsiz bir bakış attı. Kapıyı açıp yerleşmeden önce koltuğu en geriye çekti uzun bacaklarını sığdırabilmek için. Lanet bir kavak ağacı kadar uzadığı için normal arabalara binmekte hep zorluk çekmişti. Bu yüzden zaten araba kullanmıyordu. Motosiklet onun için daha iyiydi.“Önce yemek mi yesek?” Ters bir bakış atıp bu fikrin saçmalığı hakkında ne düşündüğünü belli etti. Kısaca adresini söylemek dışında ağzını açmadı. Böylesine kirli bir arabanın içerisinde ne kadar az bir zaman kalırsa onun için o kadar iyi olacaktı. Cep telefonunu çıkartıp bir kaç mesaj yazdı ve kısa bir telefon görüşmesi yaptı. Koruculardan biriyle temasa geçmişti. Üç korucu değirmende onları bekleyecekti. Telefonla uğraşması yüzünden rahatsız edici bir sessizlik oluşmasını da önlemişti bu sayede.
Sonunda değirmene vardıklarında Paul hızla arabadan indi. Kapalı alanlardan hoşlanmıyordu. Aslında düşününce bir çok şeyden hoşlanmıyordu. Neredeyse yirmi beş yıl önce olmuş bir olayın etkilerini hala hissediyor olması onu sinirlendiriyordu. Toprak yolda ilerleyip değirmenin girişine geldi. Koruculardan biri yanında belirdi aniden. "Noah!” Gelen genç korucuyla selamlaştılar. Genel bilgilendirmeleri birbirlerine yaptıktan sonra Paul değirmenin arka tarafındaki avluya ilerledi.