yine mi seninle görev?

Öğle saatlerinin gelmesine ayrı bir muylu oluyordu Brody. İşyerinde öğle yemeklerine bayılırdı. Herkesin şikayet ettiği şeyler Brody’nin her zaman beğenmesi ile son bulurdu. Yemekhane kuytu bir köşe buldu ve oturdu. Tepsinin üzerindeki üç çeşit yemeğe göz gezdirdi. İşe başladığı dönemlerde yemek daha çeşitli olurdu. Konsey bütçeden kısmaya başladıkça yemek sayısı da git gide azalmaya başlamıştı. Neyse ki yemeklerin miktarını azaltmıyorlardı. Bu düşünce aklına gelince bir an da bunun olma ihtimalinden korkup kıçını kaşıdı birden. Aile geçmişinden gelen bir gelenek gibi bir şeydi bu. Aslında batıl inanç demek daha doğru olurdu. Bahsedilen konuda başlarına bir şey gelmemesi adına veya nazar değmemesi adına yapılan bir hareketti bu. Kimisine göre saçma gelse de Brody diğer insanların nefret ettiği veya tuhaf bulduğu her şeyi yapmaya bayılıyordu ne de olsa.

Yemeğini bitirdikten son kahve makinasından kendine bir fincan kahve aldı. Yemekten sonra gelen uykusunu bir tek böyle dağıtabilirdi. Kahvesini yudumladığı yerde cebinde titreyen telefon yüzünden az kalsın kahveyi üstüne döküyordu. Kahveyi bir kenara bıraktı ve cebinden telefonu çıkardı. Arayan Paul’du. Gözlerini devirdi ismi gördüğünde. Durdu yere aramadığı kesindi. Uzun süredir birbirlerine düşman gibi yaklaşıp sanki birbirlerinin kuyusunu kazıyor gibilerdi. Telefonu açmak istemedi ilk sıra ama sonuçta aynı yerde çalışıyorlardı ve önemli bir mesele olabilirdi. “Efendim.” dedi sitemli bir ses tonuyla. Paul’un odama gel cümlesinden sonra telefon yüzüne kapanmıştı. Telefonun yüzüne kapanmasından dolayı telefonu sinirle duvara fırlattı. Paramparça olan telefon sağa sola dağıldı. Hızla yemekhaneden çıkıp ağzını burnunu dağıtmak istediği adamın odasına doğru yürümeye başladı. Telefonunda kırılmasının verdiği sinirle Paul’un odasının kapısını yumrukladı. İçeriye gir cümlesini beklemeden daldı. “Bu şekilde davranmaktan zevk mi alıyorsun? Ne bu kendini beğenmiş tavırlar?” dedi Brody. Paul ne cevap vereceğini meraklı gözlerle bekliyordu.


Renk Kodu: #53777A

İşaret parmağıyla masada hızlı bir ritim tutuyordu. Keyifsizdi az önce yaptığı telefon konuşmasından ötürü. Zaten kasaba kötü bir dönemden geçiyordu bir de anlamsız cinayetlerle uğraşmak... Paul iç çekti, sanki aldığı nefes sorunlarının azalmasına yardımcı olacakmış gibi. Her strese girdiğinde yaptıklarını yineledi sandalyesinde otururken. Masanın üzerinde duranları düzeltti. İsimlik önce sağa sonra sola gitti ve Paul ona dokunmadan önceki konumunu aldı en sonunda. Kalemler her gün yirmi defa olduğu gibi yine renk ve boyutlarına göre düzeltildi. Bilgisayarından rahatlatıcı alçak sesli bir müzik açtı. Melodilerin neşesi sinirlerinin yatışmasını sağlar gibi oldu. Normalde hiç gerilmemesi gerekiyordu fakat dünyanın stresten en uzak işini seçerken takıntılarını hesaba katmamıştı. Durumunun onları tetikleyebileceğini düşünmemişti. Çocukluktan beri tek olmak istediği şeydi polislik. Belindeki tabancanın ona rahatlık vermesi komikti. Sonuçta sadece elini sallayarak bir çok insanı öldürebilirdi. Yine de biliyordu ki büyücülerinde zayıf noktaları vardı. Mesela otuzlu yaşlarının sonuna gelmiş olmasına rağmen kuyulardan korkan bir adam gibi. Küçük yerlere gelememek gibi. Halka filmini bile izleyememişti. Lanet şey. Aklına gelince bile elleri titriyordu. Ayaklandı ve masasının solunda kalan pencereye yönelip açtı. Ardından elini cebine atıp telefonunu çıkardı. Brody'i arayıp sadece gelmesini söyleyip kapattı. Başka birini de arayabilirdi fakat Paul'ün dikkatinin dağıtılmaya ihtiyacı vardı. Kaosu gittiği yere götüren Brody de bunun için idealdi. Diğer polisler fazla saygılıydı. Düşüncelerini doğrular biçimde Brody kapıyı yerinden sökecek gibi yumrukladı ve ardından içeri girdi. Paul masasına yerleşti yavaşça. “Bu şekilde davranmaktan zevk mi alıyorsun? Ne bu kendini beğenmiş tavırlar?” Karşısındaki adamın öfkeli yüzüne bakıp elini yavaşça havaya kaldırdı. "Önce kapıyı kapat. Herkesin duymasını isteseydim ben yanına gelirdim. Ayrıca kapımı kırarsan maaşından keserim." Bir süre sessizce bekledi kapıyı kapatmasını. "Şimdi otur. Çünkü bundan sonra pek oturamayacaksın." Masanın üzerindeki dosyayı Brody'e uzattı. "Sen göz atarken açıklayayım. Ormanın girişinde yeni bir ceset bulundu. Polis merkezinin en işsizi sen olduğun için de dosya senin." Onun şikayet etmesini engellemek için elini havaya kaldırdı dinleyemeyeceğini belirterek. Lacivert kravatını aşağı doğru çekiştirdi. Dosyadaki detayları incelemesi için Brody'e biraz zaman tanıdı sessizce otururken.




#3cb371

"Önce kapıyı kapat. Herkesin duymasını isteseydim ben yanına gelirdim. Ayrıca kapımı kırarsan maaşından keserim." dedi. Sinirlerinin bozulmaması elinde olan bir şey değildi. Karşısındaki adam onu sinir küpüne çevirmeye yetebiliyordu. Cevap veremeye hazırlanıyordu ki gidip sertçe kapıyı kapatmayı tercih etti. Tekrar yüzünü ona döndüğünde "Şimdi otur. Çünkü bundan sonra pek oturamayacaksın." diye yeni bir emir cümlesi duydu. Paul’un kafasını her an önünde duran masaya gömebilirdi.  "Sen göz atarken açıklayayım. Ormanın girişinde yeni bir ceset bulundu. Polis merkezinin en işsizi sen olduğun için de dosya senin." Masanın üzerinde ki dosyayı Brody’e doğru itti cümlesine devam ederken. İşsiz mi dedi o diye kafası oraya takılmıştı Brody’nin. Tam şikayet edercesine karşılık verecekken havaya kalkan el ile nedeniyle sözü yine kesilmişti. Dosyaya uzandı almak için ve kafasını Paul’a çevirip dosyayı çekerken gülümsedi ve masanın üzerinde düzenli bir şekilde duran kalemleri devirdi. “Ah! Çok özür dilerim. Kazayla oldu.” dedi gözlerini kısarak. Daha fazla laf işitmemek için hemen elindeki dosyayı incelemeye başladı. Dosyayı incelediği yerde bu kasabada ne kadar çok cinayet oluyor diye kendi kendine söylendi. Dosyaya göz gezdirdikten son dosyayı kapattı. Başını yeniden Paul’a çevirdiğinde kalemleri düzelttiğini fark etti. İçinden kahkaha atmak geliyordu ama şuan çokta yeri olmadığını düşündü. Ayağa kalktı. “Eee hadi kalkın gidelim. Ne de olsa buranın en işsiz insanı benim ya elime yüzüme bulaştırmayayım. Siz de gelin kontrol edin o halde.” Dedi alaycı bir tavırla. “Sizi arabanın orada bekliyorum bayım. Fazla bekletmezseniz sevinirim. Tabi kalemlerden zaman bulup gelebilirseniz.” dedi. Kapıdan çıktığı sırada kahkahasını daha fazla tutamadı. Ses o kadar yüksek çıkmıştı ki duyduğuna adı gibi emindi. Arabanın yanına kadar gülmeye devam etti. Yolda geçen insanlar bir polis karakolu önünde kahkaha atan bir polis memuruna değişik gözlerle bakıyorlardı. Brody’nin bu durum bile gülmesine neden oluyordu. Karakol kapısının hızla açılması ile biraz toparlanmıştı. Gelen Paul’du. Yol boyunca ondan laf işitmeye hiç niyeti yoktu.

Kalemliğin devrilme sesiyle mavi gözlerini masanın üzerine çevirdi. Sol gözü nabız gibi atmaya başlamıştı. Bir de Brody'nin alaycı sözlerini duyunca iyice sinirlendi. Yine de tek yaptığı kalemleri düzeltmeye çalışmak oldu. “Eee hadi kalkın gidelim. Ne de olsa buranın en işsiz insanı benim ya elime yüzüme bulaştırmayayım. Siz de gelin kontrol edin o halde. Sizi arabanın orada bekliyorum bayım. Fazla bekletmezseniz sevinirim. Tabi kalemlerden zaman bulup gelebilirseniz.” Brody arkasını dönüp odadan çıktıktan sonra da yüksek sesli kahkahası kafasının içinde yankılandı. Paul dişlerini sıktı ve ayaklandı. Gözü kalemliğe takıldı yeniden. Sanki aynı değillerdi devrilmeden önceki halleriyle. Ağırlığını sol ayağına verirken siyah kalemi biraz daha öne çekti. Şimdi tamam gibi görünüyordu. Ceketini alıp odasından çıktı hızlı hareketlerle. Diğerlerinin sorularını geçiştirdi nereye gittiğiyle alakalı olan. Herkes kendi işiyle ilgilenmeliydi. Cam kapılardan dışarı çıktığında park yerinde kendi kendine gülen Brody anında gözüne takıldı. Sıkıntılı bir nefes aldı. Başka bir polis seçmediği için kendisine kızıyordu şimdi. Ceketini giyerken ona yanaştı. "Önce morga gideceğiz. Bakalım bize maktul hakkında ne diyecekler." Arabaya bakıp suratını astı. "Şu kibrit kutusuna binmeye  hiç niyetim yok. Benimle gelebilirsin istersen. Yoksa tek gideceğim." dedi motorun anahtarlarını çıkartırken. Küçük alanlardan hoşlanmıyordu ve bu kadar uzun boylu olduğu için ona her yer dar geliyordu. Neredeyse iki metre olmayı o seçmemişti ama yine de canını sıkıyordu bu durum. Biraz ilerde duran motorunun yanına gitti ve kaskını düzgünce ortadan ayrılmış saçlarını dağıtmadan başına geçirdi.