Dance For Me

Rp Yaşı : 21 Lakap : Dani Mesaj Sayısı : 53

&

Daniel Majevski & Jameson Bell
Öğle Vakti

Rp Yaşı : 21 Lakap : Dani Mesaj Sayısı : 53

Spor ayakkabılarının tabanlarını vurarak yürüyordu gayet canı sıkkın bir şekilde. Kol saatine göz atınca provasına iki saatten biraz fazla olduğunu gördü. Acele etmeliydi. Ressamın evinden tekrar sanat merkezine geri dönmesi uzun sürecekti ve Daniel geç kalmaktan hiç hoşlanmazdı. En ufak hareketinde kalçasından düşecekmiş gibi duran bol kot pantolonu ve üzerindeki dirseğe kadar sıvanmış siyah gömleğiyle hiç de olduğu kişi gibi görünmüyordu. Kendi varlığından nefret edermiş gibi duran eski sırt çantasının askısını düzeltti. Çanta kahverenginin en rezalet tonundaydı. Başındaki şapkasının varlığı sayesinde yere kadar eğilmiş ağaç dalına temas etmeden yanından geçti ve küçük evin bahçesine girdi. Kapıya doğru yürürken bir kaç ısınma hareketi yaparak poz vermesinin ne kadar süreceğini hesaplamaya çalışıyordu bir yandan. Acele ederse bu iki saatte temel şeyleri belirleyebilir böylece diğer günler ressamın evinde geçireceği süreyi kısaltabilirdi. Kapının önüne vardığında etrafına bir göz attı. Neden merkezdekiler kendi atölyesine sahip bir ressam bulamamışlardı ki? Bu nahoş yere gelmekle uğraşmazdı böylece. Zile bastığında bir adım geri çekildi ve az önceki düşünceler hiç aklından geçmemiş gibi neşeli bir şekilde bakmaya koyuldu. Zilin evin içinde yankılanmasından kısa bir süre sonra kapı açıldı ve karşısında uzun boylu bir adam belirdi. Daniel sadece uzun yıllar sahnede yer almış birinin yapabileceği gösterişli bir gülümsemeyle şapkasını çıkarttı başından. "Ben Daniel Majevski. Rachel Bell'i görmeye gelmiştim. Beni bekliyor olmalı." Karşısındaki adam ressamın kocası ve ya sevgilisi olabilirdi ve kimsenin yanındaki kadını ondan kıskanmasıyla uğraşacak hali yoktu. Bu yüzden elinden geldiğince ilgisiz bir ses tonu seçmişti. Sadece iki saat dayanmalıydı bu duruma. Sonra hiç bir şey olmamış gibi çekip gidecekti.

#528b8b

Rp Yaşı : 35 Lakap : James, Jamie, J Mesaj Sayısı : 68

     "Ahhh s*ktir" diye fısıldamıştı yerinden sıçrarken. Bu bugün üç oluyordu. Bu lanet kapı zilini onaracaktı annesi ve kızkardeşi için. En az iki saattir uğraşiyordu. Rachel bırak bozacaksın demişti. İnat etmişti. Ama inat çarpılmasına engel olmuyordu. Parmak uçları acıyordu artık. ama bitmek üzereydi. su vidayı da sıktı mı... Tamamdır işte! Oldu! Elindeki tornavidayı kenara koyup kalktı ayaga. Ön kapıya ilerledi.

     Ding dong~

     Kapı zili mi çalmıştı? Kimdi ki? Rachel veya tanıdık birisi olmadığı kesindi. Zil yıllardır ilk defa çalıyordu çünkü, yani en azından Rachel'ın dediğine göre. James omzundaki ufak el havlusuna elleri ve alnındaki teri, sonra havluyu portmantoya atıp kapıyı açtı. Kapı açılınca tatlı bir esinti girmişti eve. Rachel'ın giysin diye verdiği, babasının eski gömleği uçuşmuştu hafif. Serin esinti açık gömlekten girip terli gögsünü, karın kaslarını yalamış, ürpertmişti adamı.

     "Ben Daniel Majevski. Rachel Bell'i görmeye gelmiştim. Beni bekliyor olmalı." demişti kapıdaki çocuk. Kimdi ki bu? Rachel birinin geleceğinden bahsetmemişti James'e. Ama şu komisyon... Baş balet miydi bu?

     "Sen şu baş baletsin" diye gülümsedi James çocuğu süzerken. Saçları şapkası yüzünden dağılmıştı çocuğun. Kavranacak kadarda uzundu. Avcıların eline düşerse saçları başına bela olacaktı.

     "Aslında seni daha erken bekliyorduk" dedi çocuğun çantasını alıp asarken. "Sabah güneşinde daha hoş gözükürsün diye"
Çocuğun yüzü tatlıydı, kabul etmeliydi. Sevimli bir yakışıklılığı vardı. En az bir aquarina kadar yakışıklı...

     İçeri girmesi için kenara çekilmişti. Parmakları acıyordu, yer yer su toplamaya başlamıştı hatta. "Rachel şu an evde değil, kasabaya indi bir iki işi çıkmış" diye gülümsedi. Çocuk içeri girerken süzmeye devam ediyordu. Gömlek. Güzel, ince ve ferah, ideal.

     "Ama hemen gelir, bekle biraz istersen"

     O pantolonda neydi öyle? Tam kazaya davetti. Kasaba dışında bir saniye bile yaşayamazdı bu pantolonla. Kaçmaya başladığı anda pantolon bileklerine düşer, kalpli iç çamaşırı ve bileklerinde pantolonla ölürdü. Bir avcıya komik bir av hikayesi olurdu.

     Ama burada böyle şeyleri dert etmelerine gerek yok. Ne de olsa koşma, kaçma derdi yok. Tek dert kapı zilini tamir ederken çarpılıp çarpılmamaktı.

#CD5C5C

Rp Yaşı : 21 Lakap : Dani Mesaj Sayısı : 53

Kapıyı açan adam Daniel'ın sözlerinden sonra onu süzmüştü kısa bir süre. Bu durumdan hoşlanmamış olsa da sesini çıkarmadı. "Sen şu baş baletsin. Aslında seni daha erken bekliyorduk." Tanınmanın verdiği rahatlıkla içeri girdi Daniel. Ev sahibi çantasını aldığında kararsızlıkla baktı ona. Resim için yanında kıyafet getirmişti neyin gerektiğinden emin olamadığı için. "Sabah güneşinde daha hoş gözükürsün diye." Bu adamın ses tonunda bir şeyler vardı. Ressamın sevgili tercihlerini tekrar gözden geçirmesi gerekebilirdi. İfadesiz bir suratla koridora doğru bir iki adım attı. Yanından geçerken adamın varlığını gereksiz derece de çok hissetmişti. "Rachel şu an evde değil, kasabaya indi bir iki işi çıkmış. Ama hemen gelir, bekle biraz istersen." Şaşkınlıkla arkasındaki adama döndü. İşi mi çıkmıştı? Öfke bedenini o kadar hızlı ele geçirmişti ki kendisi bile verdiği tepkiye şaşırdı. "Ben işsiz güçsüz biri değilim. Bu saatte beni çağıran oydu ve şimdi de beklemem gerektiğini mi söylüyorsunuz! Eğer burada olmayacaksa önceden haber vermesi gerekirdi. Başkalarının keyfi için boşa harcayacak zamanım yok benim." Provaya gitmesi gerekiyordu ve ressamın işini beklerken gecikebilirdi. Dişlerini sıktı konuşmaya devam ederken. "Şimdi gidiyorum ve kendi resmimi yapacak daha profesyonel bir ressam bulacağım. Bayan Bell'e beni bir daha aramamasını söyleyin." Ayrıca onu şikayet de edecekti elbette. Gereksiz işler için boşa harcayacak zamanı olanlar Daniel'ı anlayamazlardı elbette. Az önce asmak için çantasını alan adamın yanından uzanıp çantayı aldı ve sırtına geçirdi. Şapkasını tekrar başına takarken adamla göz göze gelmeden evden çıkmak için tekrar kapıya yöneldi. Buraya gelmesi büyük bir hata olmuştu.

Rp Yaşı : 35 Lakap : James, Jamie, J Mesaj Sayısı : 68

James çocuğun, bu geç kalan çocuğun peki beklerim demesini bekliyordu. Hele hele Rachel sırf onun tablosu için taze boya almaya gitmişken. Ama onun yerine suratının düştüğünü görünce şaşırmış, anlam verememişti. Öfkelendiğini görünce James'te öfkelenmişti.

     "Ben işsiz güçsüz biri değilim." diye bağırmıştı. İşsiz güçsüz biri değil mi? Bu saate kadar nerelerde sürtüyordu da 3 saat onu bekleyen Rachel yarım saatliğine gittiği için böyle atarlanmaya hak buluyordu kendinde?!

"Bu saatte beni çağıran oydu ve şimdi de beklemem gerektiğini mi söylüyorsunuz!" diye bağırdığında Daniel, adam sinirle derin bir nefes almıştı. Sakin kalmaya, sakinleşmeye çalışıyordu. Yoksa elinden bir kaza çıkacaktı.

"Eğer burada olmayacaksa önceden haber vermesi gerekirdi."

Sen haber verdin mi velet?! Hayır James, sakin kal. Derin nefes al, ver. Şimdi de içinden beşe kadar say.

Nefes al, ver. Bir.

"Başkalarının keyfi için boşa harcayacak zamanım yok benim."

   Sanki Rachel'ın var! Komisyon gelmeden önce kız sergi açma planları yapıyordu, siz tütülü şımarıklar için erteledi sergi hayallerini!

Nefes al, ver. İki.

     "Şimdi gidiyorum ve kendi resmimi yapacak daha profesyonel bir ressam bulacağım."

Yok ya! Hangi ressam senin gibi şımarıkla çalışır?!

Nefes al, ver. Üç.

"Bayan Bell'e beni bir daha aramamasını söyleyin."

Nefes al, ver. Dört.

İşte bu bardağı taşıran son damla olmuştu James için. Ama denedi. Devam etti. Çantasını alıp kapıya yönelirken izledi çocuğu.

Nefes al, ver. Beş.

Yok, bu çocuk ölecekti bugün. Çocuk tam kapıyı açacakken sertçe elini indirdi kapıya, çocuğu ensesinden kavrayıp içeriye savurdu resmen. Elini kapıya GÜM diye indirmesi neredeyse mahallede yankılanmıştı. Kapının çatladığına emindi. Ama umrunda değildi. Tamir ederdi.

      "Bana bak seni şımarık velet" diye döndü çocuğa, boynunu kıtırdattı. "Kızkardeşim seni üç saat bekledi"

Bu çocuk için bir damla bile acıma duymuyordu şu an. Gözlerindeki korku hoşuna gitmişti aslında. Çocuğun ayağa kalkmasını izledi, ayağa kalktığında çocuğun üstüne yürümeye başladı. James yaklaştıkça çocuk geriliyordu. Bir süre sonra sırtı duvara gelmişti çocuğun. James fark etmişti gözünün yandaki koridora kaydığını. Kaçmaya çalışacaktı oradan. Ama o atılamadan James atak yapmış, çocuğu boğazından kavradığı gibi duvara dayamıştı. Ah Cornwall'da, Peder Brown'ın kilisesinde olacaktı şimdi. En sevdiği kaseti orada kalmıştı. Onu koyup bu çocuğa adam olana kadar işkence etmek...

Yakın duruyordu çocuğa. Korku dolu, titrek nefesini hissediyordu. O korku dolu kocaman gözlerin içine baktı. Görmüştü. Avcılığı eskiden ona sorgulatan parıltı, çocuğun gözlerinden yansıyordu. O eğleniyormuşcasına parıltı. Gözlerini Daniel'ın gözlerinden ayırmadan cebinden çıkardı bıçağını. Peder Brown küçükken vermişti bunu James'e. "Bütün ayaklı günahlara karşı" demişti verirken. Kutsal suda soğutulmuş, inci işlemeli gümüş bir çakı.

"Gitmeyeceksin" diye fısıldadı. Sesi kalındı. Hayvaniydi. Karşı koyması imkansızdı. "Beni anladın mı?" diye sordu, boçağın kör tarafı ile oksadı yanağını Daniel'ın. "Kızkardeşimi bekleyecek, paşa paşa resmini yaptıracaksın"

Rp Yaşı : 21 Lakap : Dani Mesaj Sayısı : 53

Tam kapının önüne doğru adım atmıştı ki ortamdaki havada bir yoğunluk oluştu. Daniel tepki veremeden ensesinden yakalanıp geri çekildiğini hissetti. Çantasının varlığıyla da dengesini kaybedip yere düştü. Başını kaldırdığında karşısındaki adam kapıyı olabilecek en sert şekilde kapattığında Daniel kendisine vuran güneş ışıklarının kaybolduğunu gördü. Sanki zindana atılmış gibi bir panikle ayağa fırladı. Bu sırada şapkasını da düşürmüştü ama ne onun için ne de çantası için endişelenecek halde değildi. "Bana bak seni şımarık velet kızkardeşim seni üç saat bekledi." Daniel o üzerine doğru gelirken geri çekilmeye başladı. Adamın gözlerini kan bürümüştü ve böylesi saf bir öfke hayatında hiç görmediği için panikledi. Sırtı duvara değdiğinde koridora kaçmak için atıldı ama bunu gerçekleştiremeden sırtı yeniden duvarla buluştu. Kafasının arkasını sert bir şekilde vurunca tüm dünya zihninde takla attı. Boğazı tutulup yukarı çekilince istemsizce parmak ucuna yükseldi baskıyı hafifletmek için. Bir yandan da adamın elinden kurtulmaya çalışıyordu onu itmekle uğraşırken. Nefes almakta zorluk çekmeye başlamıştı ki kulağına öfkeyle beslenmiş vahşi bir ses tonu çalındı. "Gitmeyeceksin. Beni anladın mı? Kızkardeşimi bekleyecek, paşa paşa resmini yaptıracaksın." Bu sırada onun cebinden çıkarttığı bıçağı yüzüne yaklaştırmasıyla üzerindeki inciyi tanıdı. Bu adam kesinlikle normal değildi. Nereden bilebilirdi ki ressamın kardeşinin ruh hastası olduğunu?
Tekrar nefes alabilmek için her şeye onay verebilirdi. Parmak ucunda durmaktan yorulmaya başlamıştı. "Ta...mam." Boğazı serbest kalınca öksürük krizine tutuldu. Ciğerleri taze hava için çırpınırken nefes borusunda hissettiği acıyla gözleri yaşardı. Korkuyla dolu yeşil gözlerini adama çevirdiğinde ne yapması gerektiğinden emin olamadı. Ama tek bir şeyden emindi. Bu ruh hastasından kurtulduktan sonra ilk işi konseye bu durumu bildirmek olacaktı. Neyse ki bunu sesli söylemeyecek kadar sağduyusu vardı. Onun dikkatini dağıtmak için bir şeyler mırıldandı alçak sesle. "Ben kimseyi bekletmedim. Bana tam öğlen burada olmamı kendisi mesaj attı." Yine saldırıya geçer miydi bu adam? Emin olamadı ona memnuniyetsiz bir tavırla bakarken. Eğilip yere düşen şapkasını aldı ve sanki üzeri toza bulanmış gibi onu silkeledi. Sakince konuşuyor görünse de adamın gözlerinin içine bakmıyordu. Sanki bir kaplana bakmazsanız size saldırmaz gibi. Daniel panikle mantığını da yitirdiğinden şüphelendi.

Rp Yaşı : 35 Lakap : James, Jamie, J Mesaj Sayısı : 68

Çocuğun dudaklarından güçlükle süzülen fısıltıyı duyunca bıraktı çocuğu, izledi öksürükler boğuluşunu. Çocuğu mutfağa götürüp su verse iyi olurdu. Boynunu da sinirle sıkmış gözüküyordu biraz. Pişman olmuştu yaptığına. Niye bu kadar sinirlendiğini de anlamıyordu. Acaba söz konusu kardeşi diye mi?

"Ben kimseyi bekletmedim" dedi çocuk James'e yerden şapkasını alırken. Hala diretiyor muydu bu konuda?

"Bana tam öğlen burada olmamı kendisi mesaj attı." Mesajda mı öğlen demişti? İyi de Rachel mesajı 10 gibi gelsin diye attım demişti? Bu işte bir tuhaflık vardı.

James çocuğun elini nazikçe kavradı, "Gel" diye iç geçirip mutfağa götürdü çocuğu. Mutfakta çeşit çeşit kavanoz vardı, aynı zamanda iksirler için kullanıyorlardı mutfağı. İlkyardım dolabı vardı büyük, içinde Rachel'ın, ve artık James'in yaptığı iyileştirici iksirler, merhemler vardı. İçinde anneleri Irene'in ilacı d vardı. Yeni yapmaları lazımdı.

"Şu mesajı görebilir miyim lütfen?" diye iç geçirerek sordu James, sesi gerçekten pişman çıkıyordu. Daniel'ın elini bırakıp çekti mutfağın ortasındaki masanın sandalyesini Daniel'ın oturması için. "Rachel on gibi gel dediğinden çok emin gözüküyordu, ama dalgın bayağı bir. Sanırım aklı sizin verdiğiniz teklif için yarıda bıraktığı sergisinde" diye açıkladı Daniel oturunca, çocuğa büyük bir bardak dolusu su döküp verdi. "Aslında komisyon için bayağı mutlu gözüküyor" diye iç geçirdi, ilkyardım dolabını açıp çıkardı Boğazını sıktıysa morarmaması için merhem, ağrımışsa diye de Rachel'la önceki gün yaptıkları boğaz pastillerinden. Bu sırada Daniel mesajı göstermek isterseydi hazırlardı.

"Ben sadece" diye iç geçirdi, durakladı biraz kelimeleri bulmaya çalışırken. Geldi merhem kavanozu ve pastil torbası ile Daniel'ın yanına. "Özür dilerim. Ben sadece kızkardeşim mutlu olsun istiyorum" diye fısıldadı, kavanozu açıp parmağına aldı biraz merhem. "Başını kaldırır mısın lütfen?" diye sordu karşısına sandalyeye otururken. "Çok sıkmışsam morarmaz bu merhem sayesinde."

Rp Yaşı : 21 Lakap : Dani Mesaj Sayısı : 53

Karşısındaki adam eline uzanınca Daniel istemsizce irkildi. Nereye götürecekti onu? Daha rahat dövebileceği bir yere mi? Yine de karşı koyamadı. Çünkü tuttuğu bileğini kırmaya çalışmasından korkmuştu. Az önce suratına bıçak dayayan bir adama ne kadar güvenebilirdi ki? Fakat sonrasında düşüncelerinde yanıldığını anladı. Mutfak benzeri bir yere gelmişlerdi. Tam olarak benzemiyordu çünkü her yerde eşyalar vardı. Daniel'ın yüzünde küçümseyici bir ifade oluşmasını engellemek için baya uğraşması gerekmişti. "Şu mesajı görebilir miyim lütfen?" Şaşkınlıkla ressamın kardeşine baktı. Kendisine yalancı mı demek istiyordu? Sinirlenmeye başlamıştı ama yine de endişesi ağır bastığı için gösterilen sandalyeye usulca oturdu. "Rachel on gibi gel dediğinden çok emin gözüküyordu, ama dalgın bayağı bir. Sanırım aklı sizin verdiğiniz teklif için yarıda bıraktığı sergisinde. Aslında komisyon için bayağı mutlu gözüküyor." Önüne koyulan suyu masada kendisine en uzak noktaya itti. Bir kazaya kurban gidecekse de kesinlikle burada olmayacaktı. Masadaki boğaz pastiline bakınca kaşları şaşkınlıkla yukarı kalktı. "Ben sadece... Özür dilerim. Ben sadece kızkardeşim mutlu olsun istiyorum." Daniel bu sözün üzerine eve girdiğinden beri adamın gözlerinin içine ilk defa baktı. Bakışlarındaki karanlığı seçebiliyordu ama kardeşi için endişesinden mi oluşmuştu yoksa daha önceden mi vardı emin olamadı. Kendi ağabeyini düşündü. En son ne zaman beraber eğlenerek bir şey yapmışlardı? Daniel bunun en az on beş yıl öncesinden beri olmadığını hüzünle hatırladı. "Başını kaldırır mısın lütfen? Çok sıkmışsam morarmaz bu merhem sayesinde." Aralarında geçen olayların tuhaflığının bir tek kendisi mi farkındaydı? Çenesini yukarı kaldırıp boynunu açığa çıkardı. En azından bıçak saplamak isterse Daniel acı çekmeden ölebilirdi. Parmaklarının kremle beraber boğazında gezinmesinden rahatsızlık duyuyordu ama morluğu açıklamak onun için daha büyük rahatsızlık olacaktı. Adam elini geri çekince dik dik bakmaya devam etti ona. Yeniden uzandığını görünce de elinin tersiyle onunkine vurdu. "Bu kadar yeterli. Bana dokunma artık. Ayrıca kardeşinin attığı mesajı saklamak zorunda değilim. Beni darp ettikten sonra bir de yalancı mı diyorsun?" Bu adam yeterince zarar vermişti. Başının arkasında hafif bir ağrı vardı ve çoğalacağa benziyordu. Eliyle ensesini ovarken adamla diz dize oturduklarını farketti. Ayağa kalkmak için ileri eğildi ama korkudan yaşadığı sersemlikten midir emin olamadığı şekilde boşa gitti ayağı ve öne doğru devrildi. Refleks olarak ellerini uzatıp karşısındaki adama tutundu. Sol eliyle onun çıplak göğsüne, sağ eliyle de bacağına tutunmuştu. Yeşil gözlerini ona çevirdiğinde yüzünde saf bir şaşkınlık vardı. Elinin altından atan kalbinin ritmini hissedince geri çekildi hızla. Ayağa fırladı. "Ben gidiyorum burada daha fazla kalmam için sebep yok." Sonra birden panikle ekledi. "Daha sonra yine gelirim." Neredeyse koşarak dış kapıya gitti ama onu daha da geren bir şey yaşandı. Kapıyı açamadı. Ortasındaki dev çatlağa bakılırsa kilidinin sıkışmış olması şaşılacak bir şey değildi. Adamın ayaklandığını duyunca panikle duvara doğru geriledi. "Ben provama gitmeliyim." Az önceki temastan sonra havada bir elektriklenme yaşanmıştı. Daniel panik tarafından ele geçirilmeden buradan çıkmalıydı. Bir yandan da alması gereken şapkayı ve çantayı çoktan unutmuştu.

Rp Yaşı : 35 Lakap : James, Jamie, J Mesaj Sayısı : 68

James merhemi çocuğun boynuna sürerken fark etmişti. Daniel'ın teni yumuşaktı. Soluk ve hoş bir hissi vardı. Hassas gibiydi, parmaklarının geride bıraktığı izleri görebiliyordu James. Elindeki kremi onun o yumuşak tenine iyice yedirdikten sonra ikinci katı sürmeye yönelmişti. Ama çocuk engellemişti onu.

"Bu kadar yeterli. Bana dokunma artık." demişti. Tamam, kabul. Az önce duvara yaslayıp tehdit eden birinin dokunuşuna katlanmak zordu. "Ayrıca kardeşinin attığı mesajı saklamak zorunda değilim. Beni darp ettikten sonra bir de yalancı mı diyorsun?" Yalancı dediği yoktu aslında. Rachel mesajı göstermemişti James'e, içeriğini bilmiyordu. Belki gösterseydi, bunlar olmazdı. Ama şu an o mesaja tek erişim yolu Daniel'dı, ve reddediyordu göstermeyi.

Ortada büyük bir yanlış anlaşılma olduğu aşikardı. Ve bu çocuk bu durumu açıklığa kavuşturabilecek tek şeyi kabul etmiyordu. James çocuğu nasıl konuşmaya ikna edebileceğini düşünürken Daniel ayağa kalkmaya çalışmıştı. Ama dengesini kaybedip James'e tutunana kadar fark etmemişti. İstemsiz kızarmış, heyecanlanmıştı James. Niye böyle olmuştu? Kalp atışları hızlanmıştı. Çocuğun gözlerinin yeşilliğini fark etmişti James artık. Ve dudaklarının ne hoş olduğunu. Niye böyle olduğunu çözememiş, hem çocuğun düşüşüne, hem kendi istemsiz tepkisine şaşırmıştı. Ama James toparlanıp tepki veremeden çocuk geri çekilmişti.

"Ben gidiyorum burada daha fazla kalmam için sebep yok."

Ne? Gidiyor muydu? Hayır gidemezdi! Ama tam James tepki verecekken çocuk "Daha sonra yine gelirim." diye eklemişti. En azından bu konuda rahattı. Ama yine de kendini affettirmeden gitmesine izin vermek kötü olurdu. Ya olanları birine anlatırsa? Kendisi umrunda değildi, Rachel'ın kariyeri mahvolurdu. Ama engelleyemezdi. İzledi mutfaktan çıkışını. Kapıya gittiğinde çıktı mutfaktan, giriş holüne yöneldi. Niye kapıyı açmıyordu? Çantası ve şapkasını da almamıştı?

"Ben provama gitmeliyim."

Peki ama niye gitmiyordu? Önemi yoktu. Hazır gitmiyorken bu fırsatı kollamalıydı. Daniel'a yaklaştı, kapıdan nazikçe uzaklaştırıp oturma odasına yönlendirdi. Eli çocuğun belindeydi yönendirirken.

"Gel, sakinleş biraz oturup" dedi çocuğu oturturken koltuğa. "Otur biraz sakinleş, korkuttum seni farkındayım" diye gülümsedi karşısına otururken. "Sinirlendim, hakim olamadım sinirime" diye iç geçirdi. Konuştukça s*çıyordu resmen. Uzattı elini Daniel'a, "Ben James" diye tanıttı kendini.Barışçıl yaklaştığı belliydi.

"Jameson Bell"

Rp Yaşı : 21 Lakap : Dani Mesaj Sayısı : 53

Adamın üzerine gelmesi ve onu tutup içeri götürmesi Daniel'ın kafasını karıştırmıştı. Elinin temasını gömleğinin altından belinde hissediyordu. Midesi kasıldı. Her şey bir korku filmi gibiydi. Önce itilip kakılmıştı şimdi de gereksiz derece de kibar davranılıyordu. "Gel, sakinleş biraz oturup. Otur biraz sakinleş, korkuttum seni farkındayım" Koltuğa oturunca endişesi hakkında söylenenler onu sinirlendirdi. Daniel Majevski korkak biri değildi. Özellikle onun gibi basit bir insan karşısında böylesi bir duruma düşmek... "Sinirlendim, hakim olamadım sinirime. Ben James. Jameson Bell" Düşünceleri adamın sözleriyle bölünmüştü. Bir an için sessizce durdu. Kendisine Jameson diyen adam da oturunca bunun ne kadar saçma göründüğünü düşündü. Sanki az önce Daniel'ı öldürecek gibi davranan o değilmiş gibi şimdi de sohbet etmelerini mi bekliyordu? Yapabileceği tek şeyi yaptı. Bütün duygularını öfkesinin ve gururunun arkasına sakladı. Eğer adamın az önceki davranışını abartmışsa rahatça çıkıp gidebilirdi. "Senin kim olduğun umurumda değil. Ayrıca korktuğum filan yok. Lanet kapıyı kırdığın için açılmıyor. Bir şey yapmak istiyorsan beni kremlemek dışında, gidip onu açabilirsin." Hala usulca oturduğunu görünce ayağa fırladı. Fakat bunu yapınca deminden beri hissetmediği bir şeyi farketti. Kalçası ağrıyordu. Düşerken sağ tarafını vurmuş olmalıydı. Normalde düşmeye alışık biri olarak boş bulunduğu için böylesi bir zarar gördüğünü de biliyordu. "Sizi şikayet edeceğimden korkuyorsan yapman gereken tek şey var. Ne sen ne de kardeşin bir daha gözüme gözükmeyin." Buradaki kastı elbette ki fiziksel olarak değildi. Daha çok sanat merkezinde bulunmamaları konusunda bir tehdit savurmuştu. Bir ressamın sanat camiasından uzak kalması pek kolay bir iş değildi. Alaycı bir gülümseme yerleşti yüzüne. "Eğer dediğimi yaparsanız, kibarlığımı gösterip kardeşinin resmimi yapmasına izin vereceğim. Ama o benim yanıma gelmeli. Buraya bir daha adımımı atmayı düşünmüyorum." Adama arkasını dönüp eşyalarına bakındı. Kapıdan çıkamazsa camdan çıkardı. Sonuçta kendi evinde bile sık yaptığı bir şeydi. En azından karadaki evinde. Eğer Jameson da yeterince üzgün oldup dediğini yaparsa bu konu burada kapanacak ve Daniel bu lanet eve geldiğini tamamen hafızasından silecekti.

Rp Yaşı : 35 Lakap : James, Jamie, J Mesaj Sayısı : 68

Barışçıl yaklaşırsa işe yarar, çocuk sakinleşir sanmıştı. Ama tabii ki düşündüğü gibi olmamıştı.

"Senin kim olduğun umurumda değil." demişti.

Tamam, kabul. Umursamak zorunda değildi. Tanıştığına memnun olmak bile zorunda değildi. Ama James sinirden kendini kaybetmiş olsa da anlık, özür dileyip yaptığını telafi etmeye çalışmıştı en azından. Bu Daniel'da yapsa ölür müydü acaba?

"Ayrıca korktuğum filan yok."

Bak işte bu komikti! Korktuğu falan yok muydu? Neredeyse korkudan altına yapacak gibi duran çünkü Jameson'dı değil mi?

"Lanet kapıyı kırdığın için açılmıyor. Bir şey yapmak istiyorsan beni kremlemek dışında, gidip onu açabilirsin."

Ne? Kapıyı mı kırmıştı? LANET OLSUN! Rachel öldürecekti James'i! Öldürüp cesedini sanat projesine döndürecekti! Muhtemelen derisini yüzüp tuval olarak kullanacak, kırmızı boya içinde kanını kullanacaktı! Ölüydü James! Gidip mezarlıkta yerini ayırtsa iyi olurdu.

Kız kardeşinin kendisine ne yapacağını korkuyla düşünen James küstah çocuğın mızmızlanmaya devam ettiğini fark etti.

"Sizi şikayet edeceğimden korkuyorsan yapman gereken tek şey var. Ne sen ne de kardeşin bir daha gözüme gözükmeyin."

Gözükmesinler mi? Bu bir tehdit miydi şimdi? Tamam Rachel ihtiyaç duyarsa kaçabilirdi Daniel'dan, ama James daha yeni gelmişti kasabaya. Daniel'ın kim olduğunu bırak, daha sanat merkezi nerede onu bile bilmiyordu. Hem Rachel'ın kariyeri için büyük bir engel olurdu Daniel'dan kaçmak. Ne de olsa kız kardeşi bir ressamdı, vaktinin belli bir kısmını sanat merkezinde geçirmesi şarttı. Bu şartı kabul etmek Rachel'ın kariyerini bitirmeyle eş değerdi. James bunu kabul edemezdi. Hele hele ailesinin hayatına yeni girmişken asla kabul edemezdi.

"Eğer dediğimi yaparsanız, kibarlığımı gösterip kardeşinin resmimi yapmasına izin vereceğim. Ama o benim yanıma gelmeli. Buraya bir daha adımımı atmayı düşünmüyorum."

Ah ve işte o küstah tavırlar! Sinir ediyordu James'i. Ama kendini tutması en iyisiydi. Ne de olsa Rachel'ın başına daha fazla bela açmak istemiyordu. Ama bir yandan da babasının vermediği terbiyeyi büyük bir zevkle bu çocuktan çıkarmak istiyordu. Hemde çok!

"Üzgünüm ama olmaz" dedi James cebinden bir sigara çıkartırken. "Sırf senin şımarıklığın için kız kardeşimin kariyerini riske aramam" deyip bakındı etrafa. Neredeydi şu çakmak? Aha! Kalktı ayağa, Daniel'a doğru yürümeye başladı. Çakmak yanındaydı Daniel'ın. Elinde yanmamış sigarasıyla çocuğu kavradı omzundan, kendine döndürdü. Ya da en azından kendine döndürmeye çalıştı. Daniel çırpınıyor, James'e bırakması için sövüp sayıyor, James'e vurmaya çalışıyordu. James'te çocuğu tutmaya çalışıyordu ama olmuyordu.

"Hey sakin ol! Daniel!" diye çırpındı James. Sonunda döndürmüştü Daniel'ı, ama durmuyordu. Çocuğun kendine vuran ellerini tutmaya, tekmelemeye çalışan ayaklarını engellemeye çalışıyordu James. En son Daniel gerilerken koltuğun kenarına takılıp geriye düşmüştü. Tabii onu tutmaya çalıştığı için Jameson'da çocuğun üstüne düşmüştü. James vakit kaybetmeden çocuğu bileklerinden tutup koltuğa sabitledi, farkında değildi çocuğun bacaklarının arasına girmiş olduğunun. Sonunda durdurmuştu çocuğu.

Tam James "Sakinleştin mi" diye soracakken ama...

GÜM!

James'le Daniel sesin geldiği yöne bakınca Rachel, elinde kasabanın en kaliteli boyalarının satıldığı yerin torbası ile duruyordu kapıda. Tıklatacakmış gibi eli havada kalmış, şok içindeydi.

Rachel'ın bakışlarından bir yanlış anlaşılma olacağı belliydi. James saniyesine Daniel'ı bırakıp "Rach dur düşündüğün gibi değil!" diye doğrulmuştu. Ama daha Rachel tepki veremeden çocuk James'i tekmeyle üstünden atmış, sonra eşyalarını bile almadan kaçmıştı.

James yerden kalkmaya çalışırken sessizliği odasından çıkan Irene sorusuyla bozmuştu.

"Çay saati gelmedi mi?"